నా డైరీలో... మది పేజీలో నిదురించిన ఓ మధుర జ్ఞాపకం ...(5)

అపురూప జ్ఞాపిక


వేప అనే పదం వినపడినా, ఎక్కడైనా చదివినా, చెట్టు చిత్రాన్ని, చూసినా వెంటనే సుడులు సుడులుగా తిరిగి మరీ గుర్తుకు వచ్చేస్తాయి నా బాల్యపు పెరటి వేప మది గుస గుసలు. కల్ప వృక్షం అంటే ఏమిటో నాకు తెలియదు కాని, నా దృష్టిలో కల్ప వృక్షం అంటే నా చిన్న నాట మా పెరటిలో పెరిగి, నా బాల్య స్మృతులలో సజీవంగా నిలిచి పోయిన మా వేప చెట్టునే. బుల్లి కుచ్చుల గౌనులు వేసుకుని, బుజ్జి కాళ్ళకు మువ్వల పట్టీలు పెట్టుకుని, ఆ చెట్టు చుట్టూ పరగులు పెడుతూ ఆడుకున్న జ్ఞాపకాలు ఎంత మధురం .. "".తుళ్ళే పసిప్రాయమే మళ్ళీ మొదలైతే ? "" వెంటనే ఆ వేప చెంతకే నా పయనం. ఆ చెట్టు క్రింద నుంచుని తల పైకి ఎత్తి చూస్తే ఆ వేప పత్రాలు, పూలు  కాయలు, నీలాంబరితో ఏవేవో  గుసగుసలుగా  ముచ్చటిస్తున్నట్లే  అనిపించేది. గగనాన్ని తాకుతుందా అనే అంత  ఎత్తులో, గుబురుగా ఎన్నో కొమ్మలను, రెమ్మలను యెంత దూరం విస్తరించుకుని ఉండేదో ఆ మహా వృక్షం. ఈ వేప వృక్షాన్ని ఆనుకుని ఒక బంగిన పల్లి మామిడి చెట్టు, ఆ చెట్టు మీద వేసవిలో చిగురుల కోసం వచ్చి సూర్యోదయానికి ముందుగానే తన మధురగానంతో కూనలమ్మ మేలుకొలుపులు, కోకిలమ్మ స్వరంతో జతకలిపి గొంతెత్తి కుహు కుహు అంటూ పాడే స్వరాలాపన మధురమైన తీపి గురుతులెన్నో.  లేత సింధూరం రంగులో బుల్లి బుల్లి వేప చిగురులు భలే ముద్దుగా ఉండేవి. అసలు ఆ చెట్టును చుట్టూ కొలత కొలవడం కూడా చాల కష్టం. ఎంత లావుగా ఉండేదో మ్రాను. కొన్ని పెద్ద పెద్ద వేరులు బయటకు వచ్చి ఉండేవి. అవి మాకు కూర్చునే బల్లలుగా కూడా  ఉపయోగ పడేవి. సాయంసంధ్య లో వాసంత సమీరం చెక్కిలిని చల్లగా స్పృశిస్తుంటే,  ఆ చెట్టు వేరు మీద కూర్చుని పల్లీలు, బఠానీలు, ఇలా చిరు తిళ్ళు తింటూ ఆ చల్ల గాలికి, చదువులు, హోం వర్క్ లు, ఆటలు, పాటలు అన్ని అక్కడే. మరో చిన్న చదువులమ్మ వడి అన్నట్లు. ఆ వేప మ్రానుకు చుట్టూ మాపని అమ్మాయి మరిడమ్మ, సంక్రాంతికి ఆవు పేడ తెచ్చి భోగి పిడకలు వేసి రెండు మూడు రోజుల తరువాత అట్లకాడతో వాటిని పెకలించి తీసి ఆరబెట్టేది. ఒక్కొక్కసారి బెరడులు ఊడి వచ్చేవి. లోపల లేత గులాబీ రంగులో భలే ఉండేది. అక్కడక్కడా బెరడుల మధ్య లో జిగురు గడ్డలు కట్టేది తెల్లటి రంగులో కాని, బంగారపు రంగులో కాని ఉండేది.

మధుమాసానికి స్వాగతం పలుకుతూ చిన్న, చిన్న, వెండి తారల్లా మెరిసే వేప పూలు అంటే నాకు ఎంతో ఇష్టం. రెమ్మ రెమ్మకూ, ఆకు కనిపించకుండా హరిత గగనంలో విరిసి, మెరిసే పసిడి తారలుగా యెంత అందంగా విరబూసేవో. వసంతశోభను తీసుకు వస్తూ, ఉగాది సందళ్ళ కు స్వాగతం పలుకుతూ. స్కూల్ నుండి రాగానే ముందుగా ఆ చెట్టు క్రిందకు పరులు తీసేవాళ్లము. మేము చెట్టు క్రిందకు రాగానే ప్రొద్దుటి నుండి నన్ను దూరం చేసుకున్నాను అన్నట్లు తన ఆకులతో వింజామరలను ఊపుతుంటే, హాయ్ అని పలకరిస్తునట్లుగా  యెంత హాయిగా అనిపించేదని, చల్లగాలికి రాలే పూలతో ధరణికి, కుసుమాభిషేకం చేసేది, కంటికి ఇంపుగా వేప పూల తివాచీలెన్నో పరిచేది. చేదుగా ఉన్నా, షడ్రుచులతో వింతగ ఉండేది ఉగాది పచ్చడి. ఆరోగ్యానికి మంచిది అని అమ్మ చిన్న గిన్నెలో వేసి ఇచ్చేది. తాజా వేపపువ్వుతో, అదొక వింత రుచితో భలే విచిత్రంగా ఉండేది, ఉగాది రోజున మాత్రం వసంత లక్ష్మినే తలపించేది. అక్కడక్కడ చిన్ని చిన్ని పచ్చటి నీటి బిందువులలా ఉండే పసిడి పిందుల జూకాలతో ఉన్న వేప మండలను పూలతో సహా గుత్తులుగా తెంచి పసుపు పచ్చటి గుమ్మాలకు, మామిడి తోరణాలతో కలిపి గ్రుచ్చేవారు. అవి బోర్లించిన పెద్ద గుడి గంటలులా భలే ఉండేవి తలలకు తగిలేలా ముక్కాళ్ళ పీటలను వేసుకుని ఆ వేప తోరణాల క్రింద తలను పెట్టి నుంచుంటే, దేవాలయంలో పూజారులు తలపై శథగోపురం పెట్టినట్లు భలే గిలిగింతలు పెట్టేవి. అపుడపుడు వేప ఆకులను వేడి నీళ్ళతో మరిగించి స్నానం చేయించేది అమ్మ భలే ఫ్రెష్ గా, మనస్సుకు హాయిగా అనిపించేది. ఊరిలో ఎవరికైనా ఆట్లమ్మ, తట్టు , పొంగు లాంటివి వస్తే మా ఇంటికి వచ్చి వేప మండలను తెంపుకుని వెళ్ళేవారు. ఊరిలో అమ్మవారి జాతరలకు, గరగ ఊరేగింపులకు, వాటిని ఉపయోగించేవారు. చెల్లికి పూల మాలలు గుచ్చడం అంటే భలే సరదా! ఆ చిన్ని చిన్ని పూలను సేకరించి మాలలు భలే అల్లేసేది. సన్నటి ముత్యాల నెక్లస్ లా భలే అందంగా ఉండేది. ఆ నెక్లస్ కు సరిపడా, చెవులకు లోలకులు కూడా అల్లేది. వింత పరిమళంతో మదికెంతో పరవశం కలిగేది. విచిత్రంగా మెడను తడిమి గిలిగింతలు పెట్టేవి సుతారంగా.  ఉగాది వెళ్ళిన అనంతరం, బుల్లి బుల్లి పిందెలు తొడిగి, మొత్తం వేపచెట్టు అంతా పచ్చదనాలను, ఆమని అందాలను సంతరించుకుని యెంత బావుండేదో. కొన్ని రోజులకు ఆ పిందెలు కాయలుగా మారి, చిదిమితే తెల్లని పాలను చిందించేవి. తరువాత పసిడి రంగులో పండ్లుగా మారి తియ్యగా ఉండేవి ద్రాక్ష పళ్ళ కంటే కొంచెం చిన్నవిగా భలే ఉండేవి. ఆ పళ్ళ కోసం ఎన్నో పక్షులు వచ్చేవి. వాటి కిలకిల రావాలతో యెంత సందడిగా ఉండేదో. ఒక తీయని జ్ఞాపకంమై ఆ పక్షుల సంగీతాలు ఇంకాహృదిని దోస్తూ నా మదిలో పదిలమే యెదలో  ఇప్పటికీ కదిలి పులకిస్తూ. ఆ పండిన కాయలను పొట్ట నొక్కితే ఒక్కసారిగా రసంతో పాటు బయటకు వచ్చే గింజలను చూస్తే భలే ముచ్చట వేసేది. పచ్చని ఆకుల నడుమ బంగారు రంగులో గుత్తులు గుత్తులుగా విరగ పండేవి వేప పళ్ళు ఆ దృశ్యం యెంత మధురమో, యెంత పదిలమో గుండెల్లో గుట్టుగా దాగుండిపోతూ. గింజను బయటకు తీసివేసాక, ఆ పండు దొప్పను నావలా మలచి నీటిలో వేసి అది తేలుతుంటే చప్పట్లు కొట్టడం, మునిగి పోతే మరోదానికోసం పరుగులు తీయడం, యెంత అమాయకమైనది బాల్యం.

కొన్ని రోజులకు నెమ్మది నెమ్మదిగా పచ్చని ఆకులు పసుపు రంగుకు మారి రాలిపోతూ ఉండేవి. ఇక ఈ జీవితానికి సెలవు నేస్తమా అని రాలిపోయే పత్రాలు బాధగా చెపుతున్నట్లు అనిపించేవి. అలా ఒక ప్రక్క రాలుతూ ఉండేవి, మళ్ళీ  క్రొత్త చిగురులతో ఉల్లాసంగా ఉత్సాహంగా తన పిల్ల గాలులతో, లేత చివుళ్ళ  సోయగాలెన్నో సంతరించుకుని అలుపెరుగని బాటసారిలా సాగిపోతూ, మరో నవ వసంతానికి స్వాగతం పలకడానికి ముస్తాబౌతూ, అబ్బుర పరుస్తూ ఉండేది. అపుడపుడు కొన్ని కొమ్మలు ఎండి పోయి విరిగి పోయేవి. పెద్ద పెద్ద గాలులకు, తుఫానులకు పెద్ద పెద్ద కొమ్మలు విరిగి పోయి ఆకులు చెల్లాచెదురుగా పడిపోయి వాకిలి అంతా బీబత్సం గా ఉండేది. వర్షం తగ్గాక దగ్గరకు వెళ్లి ఆ కొమ్మలను తాకితే, వెళ్ళిపోతున్నాను నేస్తం అని విచారంగా చెపుతున్నట్లు అనిపించేది. ఎందరో ఉదయం ఆ వేప పుల్లలతో దంతావధానం చేసుకునేవారు. అడిగిన వారికి అందరికీ మా పని అబ్బాయి సత్యం చెట్టు ఎక్కి కొమ్మలను త్రుంచి ఇచ్చేవాడు. మేము ఆ ఇంటిలో ఉన్నా, ఎక్కడికైనా వెళ్ళినా తనోక్కర్తే, ఇంటిని కాపలా కాస్తుందా అన్నట్లు పెద్ద పెద్ద కొమ్మలు చాచిన చేతుల్లా విస్తరించి ఇంటిని హత్తుకున్నట్లుగా ఉండేవి. ఆ చెట్టు క్రిందనే తులసి కోట ఉండేది. ఆ ప్రక్కనే మిరప, పాల బంతి మొక్కలు ఉండేవి. క్షీరాబ్ది ద్వాదశి వచ్చింది అంటే, ఆ తులసి కోటకు ప్రత్యేక అలంకరణలు చేసేది అమ్మ ఆ కోట చుట్టూ, ఆ పెద్ద వేరు పొడుగునా దీపాలు వెలిగించేది. రక రకాల నైవేద్యాలతో ఆ చెట్టు క్రింద యెంత చూడ ముచ్చట గా ఉండేదో నిజంగా, ఆ దృశ్యం నా కళ్ళల్లో మెరిసిపోతూ ఇప్పటికీ అపురూపమే, ఆ చెట్టుకు కొంత దూరంలో కనకాంబరాల తోట ..ఓహో రంగురంగులపూలతో యెంత బాగుండేదో. మా ఇంటి అరుగు మీద కూర్చుని ఆ పరిసరాలను చూస్తూ ఉంటే ..మా ఇల్లే బృందావనం, ముక్కోటి దేవతల దేవాలయం అనిపించేది. వేసవిలో చల్లని గాలులతో అలరించే మా వేప చెట్టు వర్షాకాలంలో ఎన్ని అందాలను సంతరించుకుని కులుకులోలికే కొండపల్లి బొమ్మలా యెంత అందంగా ఉండేది అనుకుంటున్నారు.

ఆ నీలి మేఘాలకు ఆహ్వానం పలుకుతూ, వాన దేముని ఆగమనానికి సంతోషం వ్యక్తం చేస్తూ కొమ్మలను, ఆకులను వయ్యారంగా ఊపుతూ, తెగ మురిసి పోతున్నట్లుగా అనిపించేది. చినుకుల ముత్యాలు రాలుతుంటే, చిరు అందెలతో నర్తనమాడే కావ్య నాయికలా వానలో తడిచి ముద్దవుతూ ముద్దు గుమ్మలా ముగ్ద మనోహరంగా ఉండేది. వాన కురుస్తున్నంత సేపు కొమ్మలను ఊపుతూ, నీళ్ళను  జార్చుతూ తెగ హడావిడి చేసేది వాన వెలిసిన అనంతరం, నెమ్మదిగా ఒక్కొక్క నీటి బిందువును అలవోకగా జార్చుతూ, కడిగిన మంచి ముత్యంలా ఎన్నెన్ని అందాలో, పవనుని ఊసులకు ఊకొడుతూ, పత్రవీవనలను సుతారంగా తాకిస్తూ ఉండేది. వాన నీటి చలికి ముడుచుకున్నగూటిలోని గువ్వలు, తడిచిన రెక్కలను విదిలించుకుంటూ,  కొమ్మన చేరి ఊయలలు ఊగే పక్షుల సందల్లతో తెగ మురిసి పోయే మా పెరటి  వేపచెట్టు అంటే నాకెంతో ఇష్టం అసలు ఆ వేపతో నాకున్న అనుబంధం జ్ఞాపకాల్లో సైతం వేరుచేయడం కష్టం. కానీ ఎందుకో తెలియదు అమావాస్య చీకటికి మాత్రం, చిమ్మ చీకటిలో నల్లటి కురులను విరబోసుకుని ఉన్నట్లుగా అనిపించి భయం గా ఉండేది. పౌర్ణమి వెండి వెన్నెల్లో అందాల రాకుమారిలా అందాలను వలక బోసేది. అట్ల తద్దెకు వేప కొమ్మకు గోతం కట్టి ఒక బలమైన త్రాడుతో ఊయల వేసేవారు. ఆ ఊయల ఊగుతుంటే అదొక రకమైన శబ్దం వచ్చి వింతగా అనిపించేది. ఎందుకో తెలియదు ప్రాణమున్న ఈ మనషి కన్నా చెట్లే నయం అనిపిస్తుంది  నా పసిప్రాయపు ప్రియాతి ప్రియమైన నేస్తం తలపుకు వచ్చిన ప్రతిసారి. పై చదువుల కోసమని, ఆ ఊరిని, ఆ ఇంటిని, ఆ వేప చెట్టును వదిలి వచ్చేస్తుంటే ఏదో తెలియని బాధ, కళ్ళలోనే ఇంకిపోయిన కన్నీటి కధలు ఎన్నెన్నో. నను విడిచి వెళ్ళిపోతున్నావా అన్నట్లు జాలిగా అడుగుతున్న ఫీలింగ్. ఆ దైవం ఎదురురై వరమందిస్తానంటే, మళ్ళీ నా బాల్యం నా కిచ్చేయ్యమని ప్రాధేయపడతా, వరమందిన మరు క్షణం ఆ వేప చెట్టు నీడన చేరి వడిలో ఆదమరచి నిద్ర పోతా, ఇన్ని రోజులు దూరమైన ఆనందాన్ని తనివి తీరా ఆస్వాదించి కోటి జన్మలకు సరిపడా సంతోషపు అంచులలో ఊయలలు ఊగుతా. జీవితంలో కొన్ని అనుబంధాలకు మాటలు సరిపోవేమో మరి . ఇదీ మా పెరటి వేప చెట్టు కధ, నా మధుర జ్ఞాపకాల సుధ... @ సిరి

 II సిరి వడ్డే II   09-06-2014



 

నా డైరీ లో ....వీడిపోని మిస్టరీ ??? (6)

ఆత్మీయ గీతిక 

 ఆ కుర్రాడు ఏమైనట్లు ? అసలు నాకు పరిచయమే కాకుంటే యెంత బావుండేది ? మరి నాతో రండి నేస్తాలు చెపుతాను. ఇప్పుడు మేము ఉంటున్న ఇల్లు రోజూ కొన్నివేల పుస్తకాలను ప్రింటింగ్ చేసి దేశవిదేశాలకు పంపిణీ చేసి ప్రపంచంలోనే గొప్ప పేరున్న కేంబ్రిడ్జ్ యూనివర్సిటీ ప్రెస్ కు15 నిమిషాలు ప్రయాణం దూరంలో ఉంటుంది. ప్రతిరోజూ నేను ఆఫీసు కి వెళ్ళే దారిలో మాఇంటికి, ప్రెస్ కి మధ్యలో ఒక షార్ట్ కట్ రూట్ ఉంటుంది. ఇంటినుండి బయలుదేరిన కొంత దూరం తరువాత మదిని మైమరపించే అందమైన ప్రకృతి సౌందర్యం కనిపిస్తుంది. నిజానికి "ఇంగ్లాండ్ కోనసీమ" అనొచ్చేమో ! పచ్చదనాల పానుపుపరిచినట్లు, పచ్చని గడ్డిపై అక్కడక్కడా పసుపురంగులో డైసీ పూలు, వాటితో చెలిమిచేస్తూ తెల్లని గరికపూలు. మార్గానికి ఇరువైపులా,  ఆహ్వానం పలుకుతూ ఆదరంగా తలలూపుతూ పలుకరిస్తున్నాయా అనిపించే చెర్రీ, ఆపిల్, పియర్స్ , పీచ్, ప్లమ్ తోటలు, వాటికి మిగలమగ్గిపోయి, అదొకరకమైన పరిమళాన్ని ముక్కుపుటలకు తాకుతూ ఊరించే ఫలాలు (ఇక్కడి రూల్స్ ప్రకారం ఎవరైనా పళ్ళను తెంపితే శిక్షార్హులు), మరోప్రక్క అందమైన పూల వనాలు. ఓహ్ నిజంగా యెంత అద్భుతమైన దృశ్యాలో. ఒకప్రక్క బస్సు ట్రాక్, దానిని వీడిపోని బంధంలా ఒక రైల్వే ట్రాక్. ఒక ప్రక్క తీయని ఫలాల కోసం వచ్చిన పక్షుల కువకువ రాగాల స్వరాభిషేకాలు, హృదయాన్ని మీటుతూ. వాటితో శృతి కలుపుతూ అల్లరి తుమ్మెదల ఝుంకారనాదాలు, మాలయమారుతాల జావళీలు. మరోప్రక్క , కాపలాకాచే జవానుల్లా  ఆకాశ సౌధాలల్లే తెలిమంచు తెరలమాటున ముచ్చటగొలిపే గిరులు, ఆ గిరులనుండి ఆలవోకగా జారే మంచు పుష్పాలు, దూరంగా మంచు తెరలను తొలగిస్తూ వెలుగు రేఖలు, చూడముచ్చటైన దృశ్యం ప్రతి రోజూ ఇక్కడ. ప్రెస్ కి అతిచేరువలో కనిపించే ఒక అద్భుతమైన దృశ్యం, పొలాల్లో పనిచేసే కిసానులు. మన రైతన్నల్లా తలపాగా చుట్టి, పంచె కట్టి, నాగలి చేతబట్టి, నడుంవంచి పనిచేస్తూ కనపడరు మరి. తలకు పసుపురంగు హెల్మెట్ పెట్టుకుని, కాళ్ళకు గార్డెన్ షూస్ వేసుకుని, ఒకరకమైన ( మంచునుండి రక్షణ కల్పించేవి) దుస్తులను వేసుకుని, వెహికల్స్ పై దర్జాగా కూర్చుని మీటలు నొక్కి, విత్తులను నాటి, దుక్కి దున్ని, సాగు చేస్తారు( ఆధునిక టెక్నాలజీతోనే మొత్తం పొలంపని అంతా...(బంగాళా దుంపలు, కేరేట్స్, గోధుమ, కేబేజ్, లేట్యూస్, బ్రోకోలీ, స్థాబెర్రీ, ఆపిల్స్ , కొన్నిరకాలైన ఆకుకూరలు, మొదలైనవి వీరి ప్రధానపంటలు). అక్కడంతా సందడితో పాటు ఒక కోళ్ళ ఫాం కూడా ఉంది. చిన్ని చిన్ని కోడిపిల్లలు కిచకిచమంటూ భలే ముద్దుగా ఉంటాయి. ప్రెస్ చుట్టూ అందంగా అల్లబడిన ఇనుపకంచె, ఆ కంచెను ఆర్తిగా పెనవేసుకుంటూ సుమలతలు, వాటికి విరగబూసిన సుమకాంతలు అబ్బురపరుస్తూ ఉంటాయి సుగంధాల పరిమళాలతో, ఇలా ప్రకృతి కాంత వడిలో మైమరుస్తూ, పయనిస్తూ ఆఫీసు కు చేరుకోవడం , అక్కడ కస్టమర్స్ తో సందడి, ఒక ఎనిమిది గంటల తరువాత, మళ్ళీ అదే బాటలో అందమైన ప్రకృతిని ఆస్వాదిస్తూ ఇంటికి చేరుకోవడం ఒక దినచర్య గా మారిపోయింది .

                          అదిగో, సరిగ్గా అపుడే వచ్చి వాలింది ఓ మధురస్వరాల కూనలమ్మ ఈ వాసంతికావనంలోనికి అనుకోని అతిధిలా, ఓ చల్లని వసంత సమీరంలా.  ఆ కుర్రాడు 23, 26 సంవత్సారాల మద్య వయస్కుడై ఉంటాడేమో! నల్లగా నిగనిగలాడే శరీరఛాయ. జమైకావాడై ఉంటాడు. ఆప్యాయంగా పలుకరించే ఆ కళ్ళల్లో ఎన్నో వెలుగులు, విడీవిడవడినట్లుందే పెదవులపై ఆత్మీయపు చిరునవ్వు, వాళ్ళ జాతిలో ఒక మాదిరిగా అందగాడే. జుట్టంతా చిన్న చ్సిన్న జడలుగా అల్లించుకుని నీట్ గా పోనీ టైల్ వేసుకున్నాడు. ఎడమ చెవికి ఒక శిలువఉన్న జూకా వేలాడుతోంది. చేతికి బంగారు రంగు రాళ్ళ వాచ్ మెరుస్తూ, మెడలో ఒక స్టీల్ చైన్ ( మనం సూట్కేస్ లకు వేసుకునేది ) తలపై యెన్.వై (న్యూ యార్క్)అనే అక్షరాలు వ్రాసి ఉన్న కేప్. చేతిలో మెరూన్ కలర్ గిటార్ వాయిస్తూ, తన కార్ కు జారగిలబడి ఉన్నాడు. తన్మయత్వంతో గిటార్ వాయిస్తున్న కుర్రాడు బైక్ శబ్దానికేమో ? సడన్ గా తలత్రిప్పి నావైపు చూసాడు. కళ్ళతోనే ఆత్మీయంగా ఒక చిరునవ్వు , పెదవులతోనే ఓ అభిమానపు పలకరింపు. ఒక్కక్షణంపాటే, నా జవాబుకోసం చూడకుండా మళ్ళీ పరవశంతో గిటార్ నాదంలో మునిగిపోయాడు తనలో తనే ఏదో మైమరుపు అన్నట్లు ఉంది తన వాలకం. ఒకసారి చిరునవ్వుతో జవాబిచ్చి నేను ఇంటికి సాగిపోయాను, నా పనిలో నేను పడిపోయాను. తరువాతి రోజు ఉదయం సరిగ్గా అదే ప్లేస్ లో తన కార్ కి జారగిలపడి ప్రకృతిని ఆస్వాదిస్తూ కనిపించాడు. నేను తన చెంతకు వచ్చేసరికి అదే ఆత్మీయమైన చిరునవ్వు, అదే అందమైన కంటి బాసతో పలుకరింపు. సడిచేయబోకే, పక్షులన్నీ బెదిరి ఎగిరిపోయేను అన్నంతగా ! ఎప్పటిలాగానే డ్యూటీ అయ్యిన తరువాత మళ్ళీ అదే రూట్ లో రావడం, ఆ కుర్రాడు అదే గిటార్ పట్టుకుని ఏదో రాగాన్ని పలికించడం అలవాటు అయ్యిపోయింది. రోజూ ఉదయాన్నే వస్తాడు . అచ్చం అలాగే తన కార్ కు చేరగిలబడి ప్రకృతిని ఆరాధిస్తాడో ఏమో తెలియదు, సాయంత్రం మాత్రం రోజుకొక గిటార్ నాదం వాయిస్తూ కనపడతాడు. రోజూ నా బైక్ శబ్దానికి తల త్రిప్పి వాయిస్తూనే కళ్ళతోనే పలకరింపు, పెదవులపై చిన్న చిరునవ్వు..చాలా రోజులు ఇలాగే నడిచింది. నాకు కూడా రోజూ ఆ కుర్రాడి  కోసం వెదకడం, కనిపించగానే ఒక చిరునవ్వుతోనే పలుకరించడం, కళ్ళతోనే సాయంత్రం వస్తానని చెప్పి వెళ్ళడం అలవాటు అయ్యింది.


                                                  ఒకరోజు నాకు ఆఫీసుకు బాగా లేట్ అయ్యిపోయింది . అసలే మా మేనేజర్ చాలా చండశాసనుడు. పది నిమిషాలు లేట్ గా వెళితే ఇరవయ్యి నిమిషాలు ఎక్ష్త్రా వర్క్ చేయించుకుని పంపిస్తాడు. దానికి తోడు నల్లని దట్టమైన మబ్బులు కమ్ముకున్నాయి. ఏ నిమిషమైనా మేఘుడు వెక్కి వెక్కి ఏడవడానికి సిద్దంగా ఉన్నాడు. నా హడావిడిలో ఆ కుర్రాడిని నేను అసలు గమనించనేలేదు అనే కంటే ఆ కుర్రాడి విషయాన్ని పూర్తిగా మర్చిపోయాననే చెప్పాలి. నేను ఆదరాబాదరాగా వెళ్లిపోతుంటే,  తనకు అతి దగ్గరగా రాగానే  తనను గమనించలేదనుకున్నాడో, ఏమో ? చాలా రోజుల తరువాత నోరువిప్పి "హలో గుడ్ మార్నింగ్ , హౌ  ఆర్ యు ?" పలుకరించాడు. అనుకోకుండా, అప్రయత్నంగానే పలకరింపు వినిపించిన వైపుకు తలత్రిప్పి చూసాను. అద్బుతం ఆ కుర్రాడే కోటి వీణలు ఒక్కసారిగా మ్రోగినట్లు, వేవేల కోయిలమ్మలు ఏకరాగంతో కచేరీలు చేసినట్లు ఆత్మీయంగా, నవ్వుతూ పలుకరిస్తున్నాడు. ఈ కుర్రాడు రాక్ స్టార్ ఏమో అనుకున్నాను ఒకప్పుడు, కాని ఆ మధుర గళాన్ని విన్నాక పెద్ద పేరు పొందిన పాప్ స్టార్  కాదుకదా ? మస్తిష్కం లో చిన్న డౌట్. ఏమో అయ్యుండొచ్చు. ఆ కుర్రాడి డ్రెస్ సెన్స్ , మైంటైన్ చేసే తీరు చూస్తే పోష్ లుక్ అనిపిస్తాడు. ఆ ఎస్టేట్ కు కాని యజమాని అయ్యుండొచ్చు. ఏది ఏమైనా ఆ కుర్రాడి తీయని స్వరం మాత్రం ఒక్క క్షణం మైమరపించింది. ఒక్కసారిగా ఉలిక్కి పడి, "హలో వెరీ గుడ్ మార్నింగ్, ఐ యాం ఫైన్, హౌ ఆర్ యు థిస్ మార్నింగ్" చిరునవ్వుతో పలుకరించాను. "ఐ యాం కూల్"..చాలా కూల్ గా చెప్పాడు నవ్వుతూ . కాని నాకు టైం అయిపోతోంది అనే హడావిడిలో, "ఓకే  సీ యు ఈవెనింగ్ బై  బై", చెప్పేసి స్పీడ్ గా వెళ్ళిపోయాను. నిజానికి డ్యూటీలో పడ్డాకా ఒక్కొక్కసారి ఇల్లే గుర్తుకురాదు. అంకితభావంతో పనిచేయకపోతే చాలా సమస్యలను ఎదుర్కోవలసి ఉంటుంది ఇక్కడ. అందుకే కస్టమర్స్, ఆఫీసు, మేనేజ్మెంట్, కొలీగ్స్ అదొక చిన్ని ప్రపంచం నాకు. నిజానికి ఈ హడావిడిలో ఆ కుర్రాడి ధ్యాసే లేదు కూడా. ఎప్పటిలాగానే డ్యూటీ అయ్యిపోయింది. ఆ కుర్రాడు ఉండే ఏరియాకు దగ్గరగా వచ్చేసరికి గుర్తుకు వచ్చాడు. అయ్యో పాపం ప్రొద్దున్న చాలా అభిమానంగా పలుకరించాడు. నాకే వీలుపడలేదు. ఏమనుకున్నాడో, ఏమో పాపం అని అనుకోవడం, తనకోసం కళ్ళు ఆశగా వెదకడం, కార్ కి కొంత దూరంలో ఒక గట్టుపై కూర్చుని గిటార్లో ఏదో స్వరం సాధన చేయడం కనిపించాయి. ఒక్కసారిగా  ఏదో తెలియని సంతోషం మనస్సుకు కలిగింది. బహూశా ఉదయం సరిగ్గా పలుకరించలేదనే భావం కావచ్చును. తనకు కొంచెం దగ్గరగా బైక్ ను ఆపి హాయ్ పలుకరించాను చిరునవ్వుతో, పరిసరాలను మరచి ఏదో క్రొత్త రాగం సాధన చేస్తున్నతను ఒక్కసారిగా వెనుతిరిగి నవ్వాడు అంతే  ఆప్యాయంగా, ఏంతో నిండుగా,  అంతకు మించి మనస్పూర్తిగా.  కాసేపు ఆ కుర్రాడి గిటార్ వాదాన్నివిని  ఓకే , సీ యు లేటర్, బై బై అని చెప్పేసి వచ్చేసాను.

                                              కొన్ని రోజులవరకు ఏ మార్పు లేదు ఉదయం ఆఫీసు కి వెళ్ళేటప్పుడు ఆ కుర్రాడు అలాగే కార్ కి చేరగిలపడి ప్రకృతిని ఆస్వాదించడం, నేను వెళుతూ వెళుతూ హాయ్ చెప్పి వెళ్ళడం, వస్తూ వస్తూ ఆ కుర్రాడి కోసం వెదకడం, తను అలాగే గిటార్ వాయిస్తూ కనపడడం ఇదొక దినచర్యలా మారిపోయింది. ఏ రోజైనా పొరపాటున కనపడక పొతే మనస్సు పరిపరివిధాల పోయేది .ఆ కుర్రాడు ఏడీ ? కనపడలేదే ? ఆ రోజంతా మనస్సు కి ఏకాగ్రత ఉండేది కాదు ఎందుకనో మరి. అనుకోకుండా ఓ రోజూ ఎప్పటిలా లేదు. కార్ కి చేరగిలపడి ప్రకృతిని ఆస్వాదించడం లేదు. గడ్డం క్రింద చేయి పెట్టుకుని ఎటో చూస్తూ, ఏదో అలోసిస్తున్నాడు. నా బైక్ శబ్దానికి కూడా తిరిగి చూడలేనంతగా దీర్గాలోచనలో మునిగిపోయి ఉన్నాడు. దగ్గరకు రాగానే పలుకరించాను. హాయ్ గుడ్ మార్నింగ్, హౌ ఆర్ యు ? చాలా ముభావంగా చెప్పాడు. ఫైన్ అని. అంతకు ముందులా పెదవులపై చిరునవ్వు కాని, కళ్ళల్లో ఆత్మీయమైన నిండుతనం కాని కనిపించనే లేదు. ఏదో పోగొట్టుకున్నవాడిలా ఉన్నాడు. ఏమైందని అడిగేంత చనువు లేదు. అందుకే ముభావంగా " సీ యు" అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాను. ఆ రోజంతా ఆ కుర్రాడికేమి అయ్యిందో పాపం అని పదే పదే తలిచాను.  ఎపుడెపుడు డ్యూటీ అయ్యిపోతుందా అని ఎంతగా వేచిచూసానో నాకే తెలియదు. ప్రతి నిమిషాన్ని లేక్కేస్తూ వాచ్ చూసుకోవడంతోనే సరిపోయింది ఆ రోజంతా. డ్యూటీ అయ్యిందనిపించుకుని బయలుదేరాను ఆదరా బాదరాగా, చాలా వడివడిగా వచ్చాను. ఎప్పటిలాగానే  తను ఉండే చోటు దగ్గరకు రాగానే గుండెల్లో ఏదో తెలియని గుబులు. తను ఏమి చేస్తూ ఉంటాడో? ఉదయం అలా ముభావంగా ఎందుకున్నాడో అడగాలని అనుకున్నా. అను ఉండే చోటుకు మరో పది నిమిషాల్లో చేరుకుంటాను అనగా, గాలి తన సంగీతాన్ని మోసుకుని వచ్చి చక్కిలిగిలి పెట్టేది రోజూ, ఆ గాలి పాడే జావళీలకు, పక్షుల కిలకిలరవాలుతోడై ఆ ప్రదేశం అంతా ఒక వింతైన, అబ్బురపరిచే గానం తో మమేకం అయ్యేదాన్ని. కానీ ...


                                                   పవనుడే అలిగాడో ఏమో తన నాదాన్ని మోసుకుని రాలేదు, చిరుగాలి సంగీతాలకు వంత పాడే కువకువల స్వరాలూ వినిపించనేలేదు. ఏమై ఉంటుందో అర్ధం కాలేదు. కాని దగ్గరకు వచ్చే కొద్దీ ఏదో తెలియని గుబులుగా అనిపించింది. రోజూ ఏదో  ఒక క్రొత్త రాగాన్ని , చాలా సున్నితంగా , సుతారంగా, వీనుల విందుగా, అద్బుతంగా  ఆలపించే ఆ గిటార్ నాదం జాడే లేదేమిటి? ఎంతో ఆత్మీయంగా నవ్వుతూ, తీయగా పలుకరించే ఆ కుర్రాడు ఏమైనట్లు ? ఒక్కసారిగా ఏవో ఆలోచనలు ఎడతెరిపిలేకుండా కురిసే కుండపోత వర్షంలా. నేను అనుకున్నంతా అయ్యిందా ? ఆ కుర్రాడికి ఈ వయస్సులో ఆ నిర్వేదం ఎందుకు ? అసలు పేరు కూడా తెలియని కుర్రాడి గురుంచి ఎవరిని ఆరా తీయాలి ? ఒకవేళ నువ్వు ఏమౌతావని అడిగితే ఏమని బదులివ్వాలి. ఎన్నో తెలియని ప్రశ్నలు చుట్టుముడుతూ ఉంటే, అనుకోకుండా ఆవరించింది, ఏదో తెలియని నిస్సత్తువ, నిర్లిప్తత. "జీవన గమనంలో కలిసి, కనుమరుగై పోయే బాటసారులెందరో" కాని ఎందుకో ఈ కుర్రాడి విషయంలో అలా సరిపెట్టుకోవడం నావల్ల కావడంలేదు. పెద్దగా పరిచయమూ లేదు, మా ఇద్దరి మధ్యనా ఏ బంధమూ లేదు. కాని నాలో ఏదో తెలియని అసహనం. ఆ రోజంతా అలానే గడిచింది. అసలు కంటికి నిద్రేలేకుండా పోయింది ఆ కుర్రాడు ఏమయ్యాడో అనే ఆలోచనలతోనే. మరునాడు ఉదయం మామూలుగానే తెల్లారింది.  

                                                         ఎవరి పనులు వాళ్ళవి. ఎవరి డ్యూటీ లు వాళ్ళవి , ఎవరి హడావిడి వాళ్ళది , కాని నాకెందుకో ప్రకృతి స్తంభించి పోయిందేమో అనిపించింది. అయ్యో ఆ కుర్రాడు ఏమైపోయాడు. ఆ ఎస్టేట్ కి అధిపతా ? ఎవరైనా ఏమైనా చేసారా డబ్బుకోసం? లేక జీవితంలో ఏదో డిప్రెషన్ కి లోనై ఏమైనా  అఘాయిత్యం చేసుకున్నాడా ? వీళ్లెవరికీ, ఏదీ పట్టదు ఏమిటి? అనిపించి ఒక్కసారిగా ఏదో తెలియని కోపం, అసహనం మొదలయ్యింది. దానికి తోడు ఆ ప్రాంతంలో రోజూ తన గిటార్ నాదానికి సిరి మువ్వల రవళులతో బాణీలు కట్టే పిట్టలు మూగబోయాయి, అరువుల చిరుసవ్వడుల  సరిగమలు వినిపించడంలేదు, రాగాల పల్లకీలో కూనలమ్మ ఊరేగింపు ఆగిపోయిందనేమో, ప్రకృతికాంత  బెంగపడిపోయింది. గువ్వలన్నీ మౌనవ్రతంలో ఉన్నాయేమో, పెదవి విప్పడం మరిచాయి. చుట్టూ ఉన్న చెట్టు, చేమా, పిట్టలు, మధ్యమధ్యలో కూతపెడుతూ వచ్చే రైలు, హారన్ కొట్టుకుంటూ హడావిడిగా సాగిపోయే నోరులేని యంత్రాలతో పాటు నేను మూగ సాక్షిగానే మిగిలిపోయాను. అసలు నాకు, తనతో ఉన్న బంధం ఏమిటి  ? ఏ జన్మది ? అసలు ఎందుకు నా జీవితంలోకి వచ్చాడు. చుట్టమై వచ్చాడేమో ? చూసి వెళ్ళిపోయాడు. నాకేమౌతాడని ఇంతగా తాపత్రయ పడాలి. కనీసం నాకు చెప్పి వెళ్ళాలి కదా ! అసలు ఎందుకు చెప్పి వెళ్ళాలి తను నాకు ఏమౌతాడని చెప్పాలి. ఏమో ఏదో తెలియని పిచ్చి ఆలోచనలు మెడను తుదముట్టించేస్తూ, ఊపిరి సలుపనీయడం లేదు. ఎందుకో తెలియదు ఏదో తెలియని దిగులు రోజూ రోజుకూ ఆవరిస్తోంది మదినిండా.


రోజులు ఎందుకో చాలా భారంగా  గడుస్తున్నట్లు అనిపించసాగింది. ఏదో తెలియని నిర్లిప్తత, ఒక్కోసారి ఏమి పని చేస్తున్నానో గుర్తించలేని పరిస్థితి.  "అయినవారి జ్ఞాపకాలే వెన్నంటి వేధిస్తాయి అనుకున్నాను ఇన్నాళ్ళు, కాని మనకు ఏ విధంగాను సంభందంలేని వారి జ్ఞాపకాలు కూడా ఇలా మనోవేదనకు గురిచేసి బాధిస్తాయని " మొదటిసారిగా తెలుసుకున్నప్పుడు, నిజంగా చాలా వేదనకు గురయ్యాను. ఆ రోజు నుండి ఈ రోజువరకు నేను రోజూ అదే దారిలో వెళ్ళడం, రావడం, అప్రయత్నంగానే ఆ కుర్రాడు ఉండే చోటు వైపు ఆశక్తిగా వెదకడం, కనిపించడు కదా! ఆవిషయాన్ని మరచి దీర్ఘంగా , భారంగా ఒక గాఢమైన నిట్టూర్పును వదలడం ఇలాగే ఉండేది పరిస్థితి. ఒక వారం రోజులు తరువాత అనుకుంటాను, ఆ కుర్రాడు రోజూ కార్ పెట్టుకునే ప్లేస్ లో ఒక పెద్ద చెక్క గేటు కట్టబడి, దాని తలుపుకు, బలమైన ఇనుపగొలుసులతో ఒక తెల్లని బోర్డుపై, ఎర్రని అక్షరాలతో, "ఈ గేటును ఎల్లప్పుడు మూసి ఉంచండి, తెరవడానికిగాని, దాటడానికి గాని ప్రయత్నించిన యెడల జరిమానా విధించబడును" అనే అర్ధంవచ్చేలా ఇంగ్లీష్ లో వ్రాయబడిన అక్షరాలు వెక్కిరిస్తూ కనిపించాయి, కనిపిస్తూనే ఉన్నాయి. ఎప్పుడో ఎక్కడో చదివిన గుర్తు. అన్నింటికంటే చివరది, ఉత్తమమైనది మానవ జన్మయని, మరి ఏ జన్మ బంధం ఇలా వెదుక్కుంటూవచ్చి, ఆత్మీయంగా పలుకరించి, మదిని దోచుకుని, వచ్చినట్లే వచ్చి, ఆత్మబంధమై మిగిలి, కనుమరుగైపోయిందో? ఎప్పుడో చిన్నప్పుడు రేడియోలో విన్న రామకృష్ణగారి పాట " అనుబంధం, ఆత్మీయత అంతా నాటకం, ఆత్మతృప్తికై మనుషులు ఆడుకునే వింత నాటకం "  పదే పదే చెవుల్లో మారుమ్రోగుతోంది. పెదవులపై ఏదో తెలియని నిస్సహాయతతో కూడిన చిరునవ్వు మాత్రమే మిగిలింది. కాలమే వెనక్కి పరుగులు తీస్తే , ఆ కుర్రాడిని  ఒక్కటే అడుగుతాను, ఎక్కడికైనా వెళితే చెప్పి వెళ్ళు ప్లీజ్ .....

ఆ కుర్రాడు ఎక్కడ ఉన్నా, ఎలా ఉన్ననిండూ, నూరేళ్ళు  సంతోషంగా  ఉండాలని కోరుకుంటూ .....లాట్స్ అఫ్ లవ్ డియర్ <3....@సిరి

REALLY I MISS YOU MUCH MY LOVE

ll  సిరి వడ్డే ll  18-07-2014